آملی

بعد از مدتها دلم هوای ساز دهنی کرده...به خصوص آن تکه ی اول یکی از قطعات یان تیرسن در فیلم آملی...عاشق موزیک این فیلم هستم...در بدترین شرایط آرامم می کند. چند روز پیش زل زده بودم به پسر جوان بلند قامتی که کنار مترو ایستاده بود و ساز دهنی می زد. دلم نمی خواست چشم از او بردارم. خیره نگاهش می کردم. حالا چشم هایم را میبندم و با صدای این موزیک le moulin که برایم انگار یک لالایی طولانی است، به خواب می روم...کاش قطع نشود...هرگز قطع نشود...تا ابد بخواند ومن ...من...چه خوش خیالم...کدام من؟ چیزی مگر از من مانده؟! ققنوس...