گوشم به راه...

چه اشتباه عمیقی!اعتماد نا به جا همیشه پشیمانی می آورد.پستی وبلندی زندگی را بارها تحمل کرده ام.اما پستی وبلندی آدم ها گاهی غیر قابل تحمل میشود.آدم ها تنها ترت میکنند.لبریزتر.زمانی که از یک گوشه ی تنگ حرف ورازهای مگویت برایشان بگویی،نه همدردی بلدند نه آدمیت.به تو لبخند میزنند.واین لبخند تورا تمام میکند.آن ها را هم تمام میکند.خب بازهم مقصرمنم.که اعتماد میکنم وحرف میزنم.فقط خوشحالم که بیشتر حرف نزدم و چیزهای مهم تر واصلی تر رانگفتم.هرچه اعتماد عمیق تر باشد،ضربه ای که از پشیمانی به سرت وارد میکنند شدید تراست...حرف نباید زد.باور کن حرف زدن فقط تورا دلتنگ ترمیکند.باور نکن ادعای دوستیشان را.خودت رانبین که هرکاری میکنی طرف مقابلت آرام شود.فکر نکن دیگران شبیه تو اند.نه.فرسنگ ها باتوفاصله دارند.باور کن پشیمانت میکنند.خیلی طول میکشد تا بفهمی چه کسانی واقعا دوست توهستند وچه کسانی نه...یک سال ودوسال کم است.حتی شش سال هم کم است.وبااطمینان به تومیگویم که حتی هشت سال هم کم است.اما فقط این نیست.کسانی رادرمسیر همین سختی های زندگی میابی که جای خالی تمام حفره های قلبت را پرمیکنند.هرگز تصور نکن به هیچکس نمیتوانی اعتماد کنی.فقط باید عاقل تربود.باید چشم ها را بیشتر بازکرد.آدم هاورفیق های واقعی را نه در روزهای خوشحالی ات که در سخت ترین لحظاتت خواهی شناخت دلبندم.رفیق هایی که پیش آنکه حرف بزنی تا ته نگاهت رامیخوانند.رفیق هایی که نمیترسی نگاهشان کنی.رو در رویت مینشینند و هیچ حرف اضافه ای نمیزنند.آنها تو را بلدند.میدانند که التیام گاهی فقط در یک نگاه ساده است.نه مشتی جمله ی بی ربط.آنها میدانند که نباید از اشک توبخندند.همان هایی که کنارشان راحت اشک میریزی بی آنکه احساس خجالت کشیدن به تودست دهد.احساس امنیت،راحت به دست می آید.اگر آدم ها را بلد باشی.اگر آن ها تورا بلد باشند.هرکس به گونه ای آرام میگیرد.کسی دلش میخواهد دراوج اشک هایش اورا با چند جک مسخره وحرف بی ربط بخندانند.کسی هم دلش سکوت میخواهد ویک نگاه.نگاهتان را اگر دریغ میکنید،حداقل سکوت کنید تا اشکش تمام شود...پول عزیزتان را به رخ کسی نکشید.هنوز چیزهایی رانمیتوان با پول خرید.چیزهایی مثل گره خوردن دوچشم درهم.

ققنوس...