رهایی

گاهی جای خالی بعضی از آدمها،تمام وجودت راپرمیکند.حرف زدن بابحث کردن متفاوت است.امروز هوا گرم تراست کمی.فکر میکنی چقدر ممکن است در طول زنده بودنت کسی را پیداکنی که تورا به خاطر وجودت وخصایل اخلاقی ات دوست دارد؟خب درحقیقت تقریبا میتوان گفت که ممکن نیست.چون اگر حتی اورا پیدا کنی ممکن است به هزاران دلیل نتوانی کنارش بمانی.تراژدی این نیست.تراژدی اصلی این است که اصلا چرا اینقدر این مساله دراین مرزوبوم مهم است؟چرا تفکر همه ی نوجوانان وجوانان به این مساله آلوده شده؟یعنی توفکر میکنی واقعا چیز های مهمتری وجودندارند؟یا شاید وجود دارند اما این مساله چون پلی ست که رسیدن به اهداف دیگر را تضمین میکند؟راستش من نمیدانم چقدر اهمیت دارد.فقط میدانم نباید درآن غرق شد.دراحساسی اشتباه.مثل شک کردن است.میتوان بارها شک کرد.اما نمیتوان درآن ماند.یاباید رهایش کرد یا به جواب رسید.یا فرض را برچیزی گرفت و زندگی را ادامه داد.دراحساس اشتباه هم نمیتوان عمری ماند.ذره ذره آب میشوی ومیسوزی.باید بدانی.باید دست به انتخاب زد.بودن یانبودن.اینکه کسی باشد یانباشد به ما وابسته است.نه به خوداو.میتواند باشد و نبینیمش.نشنویمش.میتواند نباشد و حسش کنیم.باتمام وجودمان ببینیمش.مساله بودن یانبودن نیست.دیدن یاندیدن است...مساله ی کم ارزشی نیست.هرآدمی درنهایت متوقف میشود.درست میگفتی.شاید حق داری بترسی به خاطر ازدست دادن چیزی که نمیدانی چیست حتی..راستش من هم میترسیدم.اکنون اما کمتر.اززمانی که مروک به من گفت تو آنقدر که باید،ازدست نداده ای.باید بیشتر ازدست بدهی تا قدر بودن هارابدانی.از آن روز فهمیدم نباید بیش از حد تلاش کنم برای نگه داشتن چیزی که مال من نیست.گاهی باید رهایش کرد تابرود.اگر برگشت،مال توست.حفظش کن.

ققنوس...