ودیگر هیچ

نوشته های این چند روز را یکی یکی برمیگردانم. شاید دیگر برایم مهم نیست که خوانده شوند یانه. زمان نوشتنشان دلم نمیخواست کسی بخواند.اما حالا اهمیتی ندارد. حساسیتم هنوز سرجایش نشسته. زودرنج شده ام. هنوز خسته ام. فرصت خوابیدن ندارم. همچنان مهمانان می آیند ومی روند. ذهنم شلوغ شده است. حوصله ی خیلی هایشان راندارم. چرت وپرت هایشان را. خاله کیک پخته  وآورده است. برای بابا. ومن نمیخورم. عاشق کیک های خاله هستم. شاید خودم هم به زودی درست کنم. به توگفته بودم عاشق شیرینی هستم؟ انگار ویار شیرینی دارم. بااین همه اما این روزها زیاد شیرینی هم نمیخورم. بااینکه چند قوطی شیرینی جلویم نشسته اند وبه من چشمک میزنند. دلم میخواهد ببافم. آنقدر ببافم که تمام شوند تمام کلافهای دنیا. این کاموای جدیدم رادوست دارم. همان رنگ دلخواه خودم است که هیچ گاه ناهید نگذاشت بخرم. اما این بار تنها رفتم وخریدمش. آخ چه کیفی داد. هفته ی پیش بود. دقیقا هفته ی پیش همین ساعت بود که پشت دراتاق عمل درخود چین شده بودم. مامان امروز گل نرگس خرید...نمیدانی چه شوری درمن غوغامیکند...دلم برای نفس تنگ شده. ونمیدانم این چندمین باراست که این رامینویسم. این هویج ها چقدر زیبا درآب میرقصند. دارم ماکارونی درست میکنم. قارچ ..هویج...پیاز داغ باروغن زیتون!:) بسته ی سیگار بابا رابرداشته ام. بابا دیگر اسم سیگار راهم نمی آورد. چه لذت بخش. مامان بابا را درآغوش میگیرد و به اومیگوید چقدر دوستش دارد. صحنه های رمانتیک. به اتاقم میروم:) مامان و بابا بیش از حد رعایت میکنند. درتمام این بیست وپنج سال هیچ چیز نه دیدم نه شنیدم. هردومعتقدند آدم باید حیاداشته باشد. حیا! چیزی که شاید گم شده است. خانه ی الهام که رفته بودم آن مردک شوهرش آنقدر حرف مفت زد که الهام گفت افشین اینجا دختر مجرد نشسته است. آن زمان بود که فهمیدم چقدر مامان وبابا با بقیه فرق دارند. وفهمیدم اکثرمردم بی حیا هستند. وازهمه چیز حرف میزنند. نمیدانم چه لزومی دارد کسی از جزییات تجربیاتش درتخت خواب دریک جمع سخن بگوید!!از شخصی ترین مسایل! انگار کسی نحوه ی مسواک زدنش را برای دیگران تشریح کند!مسخره است. بگذریم. آدم ها باهم فرق میکنند. نوشته های این چند روز را رهامیکنم ودیگر هیچ

ققنوس...